ชายคนหนึ่งบำเพ็ญธรรมริมฝั่งน้ำ
เห็นบัวน้อยออกดอกงามล้ำหลากหลาย
จึงเด็ดบัวดอกหนึ่งมาอย่างงมงาย
หวังสูดกลิ่นไว้ข้างกายพอชื่นใจ
ฉับพลันก็มีเสียงก้องร้องบอกว่า
“เราคือเทพปทุมมาแห่งสระใส
เจ้ามาเด็ดดอกบัวข้าทำไม
เจ้าเคยร้องขอใครใครแล้วหรือยัง
เจ้าไม่ควรปล่อยดวงจิตให้คิดโลภ
มูลละโมบแสดงท่าน่าโอหัง
ปล่อยหัวใจให้เบือนบิดถูกปิดบัง
เสียดายธรรมเป็นกำลังที่บำเพ็ญ”
ชายผู้นั้นสุดเสียดายละอายยิ่ง
“ข้าไม่รู้จริงจริง มองไม่เห็น
เด็ดดอกบัวดอกขาวงามยามเยือกเย็น
ข้าไม่รู้ว่ามันเป็นของใครใคร”
ขณะที่ชายคนนั้นสำนึกผิด
ชายคนหนึ่งไม่คาดคิด...ก็มาใกล้
ฉุดกระชากลากทึ้งบัวไม่เหลือใย
แถมยังเหยียบบางส่วนไว้ใต้โคลนตม
“ข้าแต่องค์เทวามหาเทพ
ข้าเพียงเก็บดอกบัวหนึ่งก็ขื่นขม
ท่านดุด่าว่ากล่าวด้วยคำคม
คนเมื่อครู่เขามางมทั้งรากบัว
ท่านไม่ด่าว่าเขาเลยสักนิด
ทั้งที่รู้ว่าในจิตเขาคิดชั่ว
ข้าผิดพลาดพลั้งไปไม่รู้ตัว
ใยท่านเทพจึงเมามัว...ไม่อภัย...”
“อันว่าผู้บำเพ็ญธรรมอันล้ำเลิศ
งามบรรเจิดดุจผ้าขาวพริ้งพราวใส
เศษความชั่วแม้เพียงนิดลอยติดไป
ก็มองเห็นมาแต่ไกลยิ่งชัดเจน
คนครู่นี้มีจิตใจที่ช้าชั่ว
ต่อให้ซักล้างทั้งตัวก็ยังเห็น
ที่ข้าตักเตือนเจ้าเฝ้าบำเพ็ญ -
ดังผ้าขาว หวังเจ้าเป็น...ไม่เปลี่ยนแปลง”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น